Doorgaan naar hoofdcontent

Domkerk

Twee weken geleden fietste ik nog in de stralende zon op Texel, en over  precies een week ben ik als het goed is al in Erfurt.* Vandaag blijft het even bij toeristje spelen in eigen regenachtige stad. Het is druk in de Dom van Utrecht. Als ik bij het middaggebed in de zijkapel zit, worden we voortdurend bekeken door mensen die langslopen en horen we gefluister in buitenlandse talen. Hier vind ik het nooit zo erg, drukte in de kerk. Integendeel, ik vind al die bezoekers net het streepje vóór dat de Dom heeft op andere oude kerken. Ik waan me een beetje in de Middeleeuwen, toen het ook nooit stil was in een kathedraal als deze. Er werd een mis opgedragen in het priesterkoor, en nog één in de Mariakapel, er werd gebiecht, er stonden mensen te kletsen, er waren misschien timmerlieden aan het werk. Alles tegelijkertijd. En honderden jaren later hoef ik mijn ogen maar dicht te doen om in gedachten het gefluister en geritsel te laten aanzwellen tot die kakofonie van toen.

Na het middaggebed loop ik nog een rondje door de kerk. Mensen bekijken de kerk, en de schilderijen van Henk Helmantel die deze weken tentoon gesteld worden, kinderen klimmen over de banken terwijl hun ouders in het Frans een praatje staan te maken met andere Franse toeristen, een man steekt een kaarsje op, de gids leidt een groepje bezoekers rond, en af en toe klinken vanuit de verte flarden muziek van de Domcantorij die ergens op de bovenverdieping aan het oefenen is. Deze kerk leeft!

Om het toeristje spelen compleet te maken, voeg ik me nog even tussen alle fotograferende mensen in het Pandhof. Het enthousiaste klikken van de camera's maakt mij stiekem een beetje trots. Want hee, ik wóón in deze stad...

* In augustus ga ik met drie andere jonge mensen uit Frankrijk, Engeland en Duitsland rondleidingen geven in de Domkerk in Erfurt (Thüringen, voormalige DDR). Spannend én heel leuk! Natuurlijk ga ik bloggen over mijn verblijf. De laptop gaat niet mee, daarom om te oefenen nu alvast een blogbericht in smartphone lay-out.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Gedachten bij thuiskomst van het LMF

Bestaat er zoiets als missionaire liturgie?  Met die vraag kwam ik afgelopen zaterdag thuis van het Landelijk Missionair Festival. Twee mogelijke antwoorden had ik gehoord, zo verschillend als water en vuur.  1. Kliederig, knoeierig, rommelig, chaotisch (en zo nog een stuk of vijf bijvoeglijke naamwoorden die door de simultaan-vertaler bedacht werden voor het woord 'messy'): dat is wat liturgie moet zijn volgens Lucy Moore. Zij is voortrekker van Messy Church , een nieuwe vorm van kerk-zijn die in Nederland navolging krijgt onder de noemer Kliederkerk . Geen kinderkerk, maar diensten voor jong en oud sámen, waar je niet hoeft stil te zitten maar creatief bezig bent, waar je niet niet alleen luistert maar actief meedoet in de viering, en samen een maaltijd deelt. Je hoeft niet perfect te zijn, niet in een keurslijf te passen om erbij te horen in de kerk. De kerkdienst is heilige chaos, zoals Gods Geest zelf chaotisch is en vreemde wegen gaat. En wat te denken van Jez...

Vasten: oefenen in levenskunst?

N.B. Onderstaand blogbericht is een anders-dan-anders-bericht. Het is namelijk een blogbericht in opdracht. Als toekomstige dominee word ik geacht te oefenen in digitaal communiceren en het aanzwengelen van discussie. Dat betekent dat ik nog-meer-dan-anders blij ben met reacties, of ze nu kritisch, instemmend, meedenkend, tegendenkend of wat dan ook van aard zijn! Nog anderhalve week en ik mag weer: e -mail en Facebook checken zo vaak ik wil. Ik hoef niet meer vijf keer per dag de verleiding te weerstaan om éven online te gaan, ik hoef niet meer nutteloos uit het raam te staren tijdens de treinreis van en naar college (hoewel dat eigenlijk wel lekker is) en niet meer één moment in te plannen om mails te beantwoorden (hoewel dat eigenlijk wel lekker rustig is). Over anderhalve week is het Pasen. Dan is de veertigdagentijd voorbij, en daarmee ook mijn eigen invulling van deze periode als vastentijd: maximaal twee keer per dag inloggen op mijn e-mailaccount en Facebook. "Dat...

De stilte die volgt op een slotnoot

Pinksteren in de Lutherse kerk, Utrecht, en tevens het 400-jarig bestaan van de gemeente. Een feestelijke dienst, waar ik met het Vocaal Theologen Ensemble in mee mag zingen. Ik vind het een voorrecht. Een voorrecht om de koperblazers letterlijk te voelen trillen in je buik, omdat je er met je neus bovenop staat, en een voorrecht om de stilte te horen, strak van de spanning, die volgt op de slotnoot van een extra indrukwekkend stuk. We hebben een motet van componist Hans Jansen gezongen, een zing-sprekende vertolking van het pinksterverhaal. Het motet eindigt met een bed van spannende ondertonen waar de sopranen hun hoge e als het ware in kunnen leggen. Het laatste akkoord houdt acht, tien, twaalf tellen aan; de dirigent strekt haar arm verder en nog verder uit, slaat ons af, en dan is het stil. Over stilte kun je haast niet schrijven. We hebben geleerd om na een slotnoot de aandacht nog vast te houden, door niet te rommelen in onze papieren, niet te bewegen, zelfs niet zichtb...