Van 28 mei t/m 13 juni verblijf ik in Londen, in het kader van mijn onderzoek naar nieuwe vormen van kerk-zijn en liturgie. Twee weken ogen en oren open, Fresh Expressions bezoeken, vragen stellen en inspiratie opdoen - dat is waar ik op hoop! Gisteravond bezocht ik voor het eerst Café Church in West-Ealing. Hun verhaal op de Fresh Expressions website lees je hier.
Daar zit ik, meegetroond naar de pub. Natuurlijk, welkom in Londen. Nog een beetje beduusd van het enthousiasme van de mensen die me naar afloop van de kerkdienst mee vroegen, en net zo beduusd van mijn eigen enthousiasme om zomaar ja te zeggen. Een lawaaiige straat met mensen van allerlei nationaliteiten, opdringerige uithangborden in vreemde talen en haastige dubbeldekkerbussen die voor mijn gevoel uit het niets van de verkeerde kant van de straat aan komen rijden; een al even lawaaiige pub. Hier zit ik, verwikkeld in een bizar, dan weer eerlijk en open en theologisch uitdagend, en dan weer verwarrend en onnavolgbaar gesprek, met vier mensen die ik niet ken. Een gesprek met een oude man met onverzorgd uiterlijk, die af en toe iets zegt over een tweede zondvloed dat ik slechts met heel grote moeite kan bestaan, laat staan begrijpen, met een zestiger in nette kleren (maar een slecht gebit dat toch niet een leven aan de 'goede' kant van de streep verraadt) die een heleboel kritische intellectuele vragen stelt, met een verlegen vrouw van Zweedse afkomst, en een jongen van mijn leeftijd, Pakistaans-Indiaas uiterlijk, duidelijk slim en gepassioneerd - zonder enige moeite praat hij mee over de thema's van mijn onderzoek, maar tussen de regels door vertelt hij ook een verhaal van eenzaamheid.
De kerk van St. Johns, West-Ealing |
Waarom kom je hier naar de kerk, vraag ik.
Omdat er iets is in de mens dat hem naar gemeenschappen toe trekt. Er is een 'pull', iedere zondag weer, een ijkpunt in de week. Hoe kun je leven zonder een moment in de week waarop je samenkomt? Dan ben je alleen maar 'ik in West-Ealing' en 'jij in West-Ealing' en 'jij aan de andere kant van de stad' - één voor één wijst hij ons aan.
'Ik in West-Ealing'. Dat was ik vanmiddag nog.
Ik zat op mijn bed in mijn schattige kamer van het AirBnB-huis waar ik logeer, en ik probeerde te lezen. Je bent gewoon zenuwachtig voor de dienst vanavond, zei ik tegen mezelf. Doe niet zo stom, geniet van je avontuur! Het hielp niet echt. Ik was 'ik in West-Ealing' en ik was alleen. En natuurlijk kwam dat omdat ik op een vreemd bed zat, in een vreemd huis, in een vreemde stad, in een vreemd land waar ik niemand kende. Maar net zo goed als ieder ander ken ik het gevoel. Alleen.
En toen was daar een lied. En de muziek was erger dan een carnavalskraker, maar de tekst raak. Het werd meegezongen door veel mensen voor wie ik in eerste instantie een beetje bang zou zijn als ik ze tegen zou komen op straat, en eigenlijk hier in de kerk ook nog wel. Twee weken in zo'n gemeenschap is waarschijnlijk veel te kort om dat kwijt te raken. Maar ik begin te denken dat er misschien wel niet zoiets is als 'de goede kant van de streep'. Bij tijd en wijle zijn we allemaal 'don't belongs'.
Reacties
Een reactie posten