Doorgaan naar hoofdcontent

Twijfelen in Eindhoven en Hilversum

Bij een rondje 'klein blogonderhoud' kwam ik onderstaand bericht tegen, als concept. Ik schreef het eind juni. Maar waarom niet alsnog publiceren? De boodschap uit het filmpje is wat mij betreft nog net zo belangrijk als een halfjaar geleden!

Zo ongeveer ieder zichzelf respecterend religie-blog heeft er aandacht aan besteed: 7keer7. Het idee was simpel: 7 avonden waarop telkens 7 denkers, doeners of kunstenaars 7 minuten de tijd kregen om hun visie op de toekomst van het christendom naar voren te brengen, waarna de 70 aanwezigen werden uitgedaagd met elkaar in gesprek te gaan.

Ik was erbij in Eindhoven. De setting (een ontspannen kroeg zonder al te veel zitplaatsen) en de sfeer (dominee sprak met singer-songwriter met non met politicus én met al die inspirerende mensen tussen de 17 en 77 die zich in het publiek bevonden) maakten dat ik na afloop een heleboel pakkende uitspraken in mijn notitieboekje neer te pennen had. Ik keerde huiswaarts met de geruststellende gedachte dat het nog wel eens weer wat zou kunnen worden met dat christendom van ons.
 
De daaropvolgende week was ik te gast bij Casella, een klooster-nieuwe-stijl in Hilversum. Tijdens een wandeling over het kloosterterrein raakte ik aan de praat met een meisje van een jaar of vijf en haar moeder. Nadat ik verteld had dat ik in het klooster logeerde, vroeg het meisje: "Geloof jij in God?"

Ik antwoordde bevestigend (de nogal onverwachte reactie luidde: "dan mag jij geen kindjes krijgen," kennelijk ging ze ervan uit dat alle gelovigen een celibatair leven leiden...). En terwijl ik mezelf zo hoorde zeggen dat ik inderdaad in God geloof, schoot me een van de sprekers op die 7keer7-avond te binnen. Zo snel gaat dat dus, dacht ik. Zo snel verdoezel ik naar de buitenwereld toe mijn twijfels.

Die spreker was de Ierse theoloog Peter Rollins - postmodern, vrijzinnig en evangelisch tegelijk. In een uitdagende videoboodschap hield hij een pleidooi voor het spreken over twijfel, zowel buiten als binnen de kerk. Belangrijk! En ik besloot: van nu af aan geen makkelijke antwoorden meer voor mij.

Zelfs niet richting kleine meisjes? Daar ben ik nog niet over uit ;-) 

Labels:

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een grote rode boerenzakdoek - bij het overlijden van Nico ter Linden

Nee, dit is geen zakdoek uit verdriet - of misschien ook een beetje wel, stiekem, want hij was voor mij zo'n mens waarvan je je niet kunt voorstellen dat hij ooit voorbijgaat. Ik was een jaar of vijftien en Nico ter Linden kwam naar Houten. Als echte fan moest ik daar natuurlijk bij zijn, en als echte BN'er was hij in het echt natuurlijk een stuk kleiner dan ik me had voorgesteld. Van wat hij vertelde die avond weet ik weinig meer. Wel nog dat hij van tijd tot tijd zonder enige schaamte zijn grote rode boerenzakdoek tevoorschijn haalde om zijn neus te snuiten. Daarna borg hij de zakdoek weer op, keek de zaal eens rond en vertelde verder. Niemand had de tijd om het hilarisch te vinden, en binnen een paar seconden had hij ons weer mee teruggevoerd naar de wereld van de aartsvaders. Ik was een jaar of twaalf en ik zat vol met vragen. Mijn moeder gaf me een boek met de gebundelde columns van Nico ter Linden, Kostgangers. Ik las dat geloof en ongeloof bij elkaar horen, 'al
Een reactie posten
Meer lezen

De stilte die volgt op een slotnoot

Pinksteren in de Lutherse kerk, Utrecht, en tevens het 400-jarig bestaan van de gemeente. Een feestelijke dienst, waar ik met het Vocaal Theologen Ensemble in mee mag zingen. Ik vind het een voorrecht. Een voorrecht om de koperblazers letterlijk te voelen trillen in je buik, omdat je er met je neus bovenop staat, en een voorrecht om de stilte te horen, strak van de spanning, die volgt op de slotnoot van een extra indrukwekkend stuk. We hebben een motet van componist Hans Jansen gezongen, een zing-sprekende vertolking van het pinksterverhaal. Het motet eindigt met een bed van spannende ondertonen waar de sopranen hun hoge e als het ware in kunnen leggen. Het laatste akkoord houdt acht, tien, twaalf tellen aan; de dirigent strekt haar arm verder en nog verder uit, slaat ons af, en dan is het stil. Over stilte kun je haast niet schrijven. We hebben geleerd om na een slotnoot de aandacht nog vast te houden, door niet te rommelen in onze papieren, niet te bewegen, zelfs niet zichtb
4 reacties
Meer lezen

Bericht uit een Londense suburb

Van 28 mei t/m 13 juni verblijf ik in Londen, in het kader van mijn onderzoek naar nieuwe vormen van kerk-zijn en liturgie. Twee weken ogen en oren open, Fresh Expressions bezoeken, vragen stellen en inspiratie opdoen - dat is waar ik op hoop! Gisteravond bezocht ik voor het eerst Café Church in West-Ealing . Hun verhaal op de Fresh Expressions website lees je hier .    Daar zit ik, meegetroond naar de pub. Natuurlijk, welkom in Londen. Nog een beetje beduusd van het enthousiasme van de mensen die me naar afloop van de kerkdienst mee vroegen, en net zo beduusd van mijn eigen enthousiasme om zomaar ja te zeggen. Een lawaaiige straat met mensen van allerlei nationaliteiten, opdringerige uithangborden in vreemde talen en haastige dubbeldekkerbussen die voor mijn gevoel  uit het niets van de verkeerde kant van de straat aan komen rijden; een al even lawaaiige pub. Hier zit ik, verwikkeld in  een bizar, dan weer eerlijk en open en theologisch uitdagend, en dan weer verwarrend en onnavo
Een reactie posten
Meer lezen