Doorgaan naar hoofdcontent

Twijfelen in Eindhoven en Hilversum

Bij een rondje 'klein blogonderhoud' kwam ik onderstaand bericht tegen, als concept. Ik schreef het eind juni. Maar waarom niet alsnog publiceren? De boodschap uit het filmpje is wat mij betreft nog net zo belangrijk als een halfjaar geleden!

Zo ongeveer ieder zichzelf respecterend religie-blog heeft er aandacht aan besteed: 7keer7. Het idee was simpel: 7 avonden waarop telkens 7 denkers, doeners of kunstenaars 7 minuten de tijd kregen om hun visie op de toekomst van het christendom naar voren te brengen, waarna de 70 aanwezigen werden uitgedaagd met elkaar in gesprek te gaan.

Ik was erbij in Eindhoven. De setting (een ontspannen kroeg zonder al te veel zitplaatsen) en de sfeer (dominee sprak met singer-songwriter met non met politicus én met al die inspirerende mensen tussen de 17 en 77 die zich in het publiek bevonden) maakten dat ik na afloop een heleboel pakkende uitspraken in mijn notitieboekje neer te pennen had. Ik keerde huiswaarts met de geruststellende gedachte dat het nog wel eens weer wat zou kunnen worden met dat christendom van ons.
 
De daaropvolgende week was ik te gast bij Casella, een klooster-nieuwe-stijl in Hilversum. Tijdens een wandeling over het kloosterterrein raakte ik aan de praat met een meisje van een jaar of vijf en haar moeder. Nadat ik verteld had dat ik in het klooster logeerde, vroeg het meisje: "Geloof jij in God?"

Ik antwoordde bevestigend (de nogal onverwachte reactie luidde: "dan mag jij geen kindjes krijgen," kennelijk ging ze ervan uit dat alle gelovigen een celibatair leven leiden...). En terwijl ik mezelf zo hoorde zeggen dat ik inderdaad in God geloof, schoot me een van de sprekers op die 7keer7-avond te binnen. Zo snel gaat dat dus, dacht ik. Zo snel verdoezel ik naar de buitenwereld toe mijn twijfels.

Die spreker was de Ierse theoloog Peter Rollins - postmodern, vrijzinnig en evangelisch tegelijk. In een uitdagende videoboodschap hield hij een pleidooi voor het spreken over twijfel, zowel buiten als binnen de kerk. Belangrijk! En ik besloot: van nu af aan geen makkelijke antwoorden meer voor mij.

Zelfs niet richting kleine meisjes? Daar ben ik nog niet over uit ;-) 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Gedachten bij thuiskomst van het LMF

Bestaat er zoiets als missionaire liturgie?  Met die vraag kwam ik afgelopen zaterdag thuis van het Landelijk Missionair Festival. Twee mogelijke antwoorden had ik gehoord, zo verschillend als water en vuur.  1. Kliederig, knoeierig, rommelig, chaotisch (en zo nog een stuk of vijf bijvoeglijke naamwoorden die door de simultaan-vertaler bedacht werden voor het woord 'messy'): dat is wat liturgie moet zijn volgens Lucy Moore. Zij is voortrekker van Messy Church , een nieuwe vorm van kerk-zijn die in Nederland navolging krijgt onder de noemer Kliederkerk . Geen kinderkerk, maar diensten voor jong en oud sámen, waar je niet hoeft stil te zitten maar creatief bezig bent, waar je niet niet alleen luistert maar actief meedoet in de viering, en samen een maaltijd deelt. Je hoeft niet perfect te zijn, niet in een keurslijf te passen om erbij te horen in de kerk. De kerkdienst is heilige chaos, zoals Gods Geest zelf chaotisch is en vreemde wegen gaat. En wat te denken van Jez...

Vasten: oefenen in levenskunst?

N.B. Onderstaand blogbericht is een anders-dan-anders-bericht. Het is namelijk een blogbericht in opdracht. Als toekomstige dominee word ik geacht te oefenen in digitaal communiceren en het aanzwengelen van discussie. Dat betekent dat ik nog-meer-dan-anders blij ben met reacties, of ze nu kritisch, instemmend, meedenkend, tegendenkend of wat dan ook van aard zijn! Nog anderhalve week en ik mag weer: e -mail en Facebook checken zo vaak ik wil. Ik hoef niet meer vijf keer per dag de verleiding te weerstaan om éven online te gaan, ik hoef niet meer nutteloos uit het raam te staren tijdens de treinreis van en naar college (hoewel dat eigenlijk wel lekker is) en niet meer één moment in te plannen om mails te beantwoorden (hoewel dat eigenlijk wel lekker rustig is). Over anderhalve week is het Pasen. Dan is de veertigdagentijd voorbij, en daarmee ook mijn eigen invulling van deze periode als vastentijd: maximaal twee keer per dag inloggen op mijn e-mailaccount en Facebook. "Dat...

De stilte die volgt op een slotnoot

Pinksteren in de Lutherse kerk, Utrecht, en tevens het 400-jarig bestaan van de gemeente. Een feestelijke dienst, waar ik met het Vocaal Theologen Ensemble in mee mag zingen. Ik vind het een voorrecht. Een voorrecht om de koperblazers letterlijk te voelen trillen in je buik, omdat je er met je neus bovenop staat, en een voorrecht om de stilte te horen, strak van de spanning, die volgt op de slotnoot van een extra indrukwekkend stuk. We hebben een motet van componist Hans Jansen gezongen, een zing-sprekende vertolking van het pinksterverhaal. Het motet eindigt met een bed van spannende ondertonen waar de sopranen hun hoge e als het ware in kunnen leggen. Het laatste akkoord houdt acht, tien, twaalf tellen aan; de dirigent strekt haar arm verder en nog verder uit, slaat ons af, en dan is het stil. Over stilte kun je haast niet schrijven. We hebben geleerd om na een slotnoot de aandacht nog vast te houden, door niet te rommelen in onze papieren, niet te bewegen, zelfs niet zichtb...